Olayları sıralı şekilde anlatabiliyor mu? Merak duygusu gelişmiş mi? Örneğin, evden çıkıyoruz dediniz, gidip ayakkabılarını giyebiliyor mu? Bazı şeyleri bilişsel (dikkat düzeyinde) yapabiliyor mu? Örneğin, çocuk arabaya oturduğunda emniyet kemerini bağlıyorsa o çocuk bunu ebeveyninden öğrenmiş ve bunu zaten artık kendisi yapabiliyordur. Yemeğe oturduğunda kendi başına yemek yiyor olabilmelidir. Öz bakım becerilerini yardımsız yapabiliyor mu?
Duygusal anlamda nesil farkını kavrayabilmiş mi? Örneğin, kim büyük kim küçük anlayabiliyor mu? Yetişkinlerle iş birliği yapabiliyor mu?
(Saygı, iş birliği, yetişkinden yardım isteme davranışları gösterebiliyor mu?) Bunların devamında çocuğun bir yetişkine güvenen bir olgunluğunun olması lazım. Nedir bu?
Yolunda gitmeyen şeyler olduğunda örneğin, oyunda zorlandığı bir durumda toleransı var mı? Öğretmenlerinden zorlandığı konularda destek istemesi gerektiğinin olgunluğunda mı? Hayal kırıklığı, kızgınlık gibi duygularını ifade edebiliyor mu? Bunları sözel olarak ifade etme mücadelesi var mı? Mutlu bir insan olsun istiyorsak üzüntüye toleransı da olması gerekiyor çünkü. Üzüntüyle baş ettikçe o çocuk toleransını geliştirecek ve daha mutlu bir çocuk olacak.
İş birliği yapabilen bir çocuk olması olmalı. Örneğin, elindeki oyunu bırakıp sofraya gelebiliyor mu? Asgari müşterekte anlaşma yapabiliyor mu? (1,2 dk gecikmeler olabilir tabi)
!!!!! Sabredebilen, Çabalayan, Akranlarıyla ve yetişkinlerle iş birliği yapabilen çocuk ‘’İLKOKULU GEÇER GİDER’’
